MODLITWA  

jest oddechem Nowego Życia,

 wielkim przywilejem i radością Nowego Człowieka,

źródłem mocy i dziełem Ducha Świętego w nas.

(VI Krok ku dojrzałości chrześcijańskiej)

 

„Diakonia Modlitwy musi być widziana w powiązaniu z wszystkimi innymi diakoniami, bo bez modlitwy żadne z (...) zadań nie może być realizowane, ale równocześnie diakonia modlitwy ma na uwadze pogłębianie samego życia modlitwy (...)

Grupy modlitewne tak muszą być ustawione, aby widziały siebie na usługach parafii, właśnie jako diakonia, która innych prowadzi do modlitwy i sama się modli. Dlatego
w całym procesie odnowy Kościoła lokalnego diakonia modlitwy musi być widziana jako diakonia fundamentalna.”

(Ks. Franciszek Blachnicki)

 

Szczęść Boże!

 

Diakonia – to znaczy służba. Diakonia Modlitwy – to służenie modlitwą. To grupa pierwszego, bezpośredniego i stałego kontaktu z Panem Bogiem! To wspólnota trwająca przed Nim i gromadząca się w Jego Imię zarówno na spotkaniach wspólnych jak i na sposób duchowy jednocząca się w modlitwie. Mocno osadzona w Kościele i czujna na jego potrzeby. Wrażliwa na sprawy Boże i sprawy ludzkie. W szczególny sposób powołana do posługi modlitewnej obejmującej intencje związane z działalnością naszej wspólnoty: Ruchu Światło – Życie, a szczególnie jego gałęzi rodzinnej jaką jest Domowy Kościół. Modlimy się więc za pary małżeńskie posługujące na szczeblu kraju, filii, diecezji, rejonów, kręgów. Modlimy się za współpracujących z nami i wspomagających nas kapłanów. Otaczamy modlitwą: spotkania, rekolekcje, wszelkie działania ewangelizacyjne i wszystkie inicjatywy mające na celu otwarcie człowieka na wiarę, na Boga. W centrum naszej modlitewnej troski znajdują się małżeństwa i rodziny. Żadna intencja, żadna sprawa, żaden człowiek, który się za nią kryje – nie może zostać bez modlitewnej odpowiedzi. Nie możemy też zapominać o modlitwie za Ojca św. i cały Kościół, a także za naszą Ojczyznę.

 Diakonia Modlitwy – to nie tylko odpowiedzialna za nią para małżeńska i kapłan,
ale wszyscy ci, którzy odczuwają w sobie to szczególne przynaglenie, wezwanie do modlitwy, tę wrażliwość serca, tę miłość Boga i bliźniego. 

Byśmy nie byli wobec siebie „bezimienni” i żeby nasza posługa przyjęła jakieś konkretne formy proponujemy podjęcie stałych dyżurów modlitewnych. Proponujemy, by każdy członek naszej Diakonii (pojedyncza osoba, albo małżeństwo) wybrał sobie jeden dzień
w tygodniu, który ofiaruje w intencjach podejmowanych przez Diakonię. W tym dniu oprócz ofiarowania wszystkich trudów, radości, prac itd. odmawia w danych intencjach: tajemnicę Różańca, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i modlitwę do Ducha Św. Według możliwości można rozszerzyć to o inne modlitwy, post, udział we Mszy św., czy też adorację Najświętszego Sakramentu. Tym sposobem modlitwa będzie płynąć nieustannie i objęte będą nią stale wszystkie podane intencje. Oczywiście do modlitwy wezwani są wszyscy, nie tylko ci, którzy się w jakiś sposób deklarują. Modląc się za innych w istocie sami zyskujemy najwięcej!

Co do intencji: znajdziemy je w odnośniku: „Intencje modlitwy”. Będą tam cyklicznie (co miesiąc) umieszczane stałe oraz bieżąco napływające intencje. Ponadto można zaglądać  do „Skrzynki modlitw”.

Zamieszczamy na naszej stronie (Diakonii Modlitwy) również teksty niektórych modlitw. Zachęcamy do skorzystania!

A na zachętę jeszcze kilka myśli o modlitwie:

 

„Trzeba się zawsze modlić, a nigdy nie ustawać (por. Łk 18,1), powiedział Pan Jezus.

Módlcie się i kształtujcie poprzez modlitwę swoje życie. Nie samym chlebem żyje człowiek (Mt 4, 4) i nie samą doczesnością, i nie tylko poprzez zaspakajanie doczesnych - materialnych potrzeb, ambicji, pożądań, człowiek jest człowiekiem... Nie samym chlebem żyje człowiek, ale wszelkim słowem, które pochodzi z ust Bożych. Jeśli mamy żyć tym słowem, słowem Bożym, trzeba «nie ustawać w modlitwie!» Może to być nawet modlitwa bez słów.

Niech z tego miejsca do Wszystkich, którzy mnie słuchają tutaj albo gdziekolwiek, przemówi proste i zasadnicze papieskie wezwanie do modlitwy. A jest to wezwanie najważniejsze. Najistotniejsze orędzie!

Ojciec Święty Jan Paweł II

Kalwaria Zebrzydowska, 7 czerwca 1979 roku

 

 

„Modlitwa posiada moc włączania wszystkich ochrzczonych w nową ewangelizację, która jest dziełem Ducha Świętego. Modlitwa uczy Bożych metod działania, oczyszcza ze wszystkiego, co oddziela od Boga i ludzi, co zagraża jedności.”   

                                                                                                                     /Jan Paweł II/

 

„Co to jest modlitwa? Najpowszechniej się mniema, że to jest rozmowa. W rozmowie zawsze jest: "ja" i "ty", w tym wypadku "Ty" pisane przez duże "T". Początkowo doświadczenie modlitwy uczy, że "ja" wydaje się tu wiodące. Potem przekonujemy się,
 że naprawdę jest inaczej. Wiodące jest "Ty", w którym bierze początek nasza modlitwa. (...)

W modlitwie najważniejszy jest Bóg. Najważniejszy jest Chrystus, który stale wyzwala stworzenia z niewoli zepsucia i prowadzi ku wolności, ku chwale dzieci Bożych. Najważniejszy jest Duch Święty, który "przychodzi z pomocą naszej słabości". Modlitwę zawsze zaczynamy z myślą, że to jest nasza inicjatywa. Tymczasem jest to zawsze Boża inicjatywa w nas.”

                                                                                                                       /Jan Paweł II/