pomoc liturgiczna

KOMENTARZ - służy uwydatnieniu związku między słowem a obrzędem w liturgii. Pomaga w uzyskaniu czynnego uczestnictwa wiernych poprzez objaśnianie symboli, modlitw i czytań prowadzące do coraz pełniejszego ich zrozumienia. więcej [^]

Mowa kwiatów milcząca, a jednak bogata przez kształt, barwy i zapach, czeka na ponowne odkrycie przez dzisiejszego człowieka, który w pogoni za wiatrem (por. Koh 2,11) zagubił pełną wartość własnej mowy... więcej [^]

Symbole

Chleb - jako pokarm jest symbolem życia, radości, sytości i szczęścia. Wspólne pożywanie chleba jest zawsze znakiem gościnności, braterstwa i wspólnoty. Symbolikę jedności ukrytą w chlebie dostrzeżono bardzo wcześnie. W Didache z II w. czytamy: Jak ten chleb był rozsiany po górach, a stał się jedno, tak niech zbierze się Kościół z krańców ziemi do Królestwa Twego, ponieważ Twoja jest chwała i moc na wieki wieków przez Jezusa Chrystusa. Chleb jawi się zatem jako symbol zgromadzenia, które złożone z wielu chrześcijan staje przed ołtarzem i przed Bogiem jak jeden chleb.
Chleb jest także symbolem życia oraz pracy, gdyż aby powstał, potrzeba pracy wielu ludzi.

Wino - symbolika wina jest wieloraka. Oznacza w całym świecie radość, przyjemność, świętowanie, szczęście, przyjaźń, braterstwo. Równocześnie wino jest uważane za symbol cierpienia, trudów i ofiary. Podstawą jest fakt, że wino uzyskuje się przez wyciskanie winogron.

Chleb i wino - jako symbol ludzkiego życia, przynoszone do ołtarza, są wyrazem naszej gotowości do ofiarowania siebie Bogu.

Woda - jest symbolem życia, a przede wszystkim chrztu.

Mieszanie wody i wina - W tradycji chrześcijańskiej to symbol dwóch natur Jezusa -boskiej i ludzkiej. Inni pisarze chrześcijańscy widzą w tym zjednoczenie Chrystusa z ludźmi. Idea wody jako symbolu ludzkości została zaczerpnięta z Apokalipsy (por. Ap17,15). W czasach średniowiecza widziano w tym geście krew i wodę jaka wypłynęła z przebitego boku Jezusa.

Procesja z darami - przynosząc do ołtarza dary ofiarne błogosławimy Boga za to, że dzięki Jego hojności otrzymujemy nie tylko te dary, ale wszystko co jest potrzebna nam do życia teraźniejszego i wiecznego. Dary ofiarne mówią o hojności Boga w stosunku do człowieka i wzywają do składania dziękczynienia. Są symbolem ofiarowywania się Chrystusa Bogu Ojcu i uczącego tego wszystkich uczestników liturgii. [^]

Krąg liturgiczny

Forma pełna

Na początku, jeszcze w czasie przygotowania spotkania, animator powinien jasno wytyczyć sobie cel spotkania. Dzięki temu będzie mógł łatwiej nim pokierować i przez to istotne treści nie zgubią się w bogactwie szczegółów, które - choć interesujące - mogą zaciemniać główną myśl rozważań.

1. Bóg mówi do swojego ludu:

- Modlitwa (wezwanie Ducha Św., bądź Liturgia Godzin),
- dzielenie się zastosowaniami uczestników spotkań z kręgu liturgicznego minionego tygodnia (dnia Oazy rekolekcyjnej), jeśli w grupie istnieje taka potrzeba: wprowadzenie w rok liturgiczny, w tajemnicę danego okresu. Tą część w grupach lepiej przygotowanych, mogą przygotować uczestnicy,
- wspólne odczytanie tekstów przez uczestników grupy, w następującej kolejności: Ewangelia (centralne wydarzenie historii zbawienia), I czytanie (odczytanie tego wydarzenia w życiu pierwotnego Kościoła), Psalm (odpowiedź na zbawczą dzieło), II czytanie (wskazuje jak odpowiedzieć na dzieło Boga w Chrystusie),
- czas na indywidualne rozważenie w ciszy tekstów czytań
- znalezienie i podzielenie się każdego osobno z pozostałymi członkami grupy główną myślą Liturgii Słowa, widzeniem wzajemnego przenikania się
- ST i NT,
- uczestnicy mogą sformułować główną myśl liturgii w postaci krótkich formuł wiary (pomaga to później zwłaszcza w napisaniu komentarza). Metoda ta polega na napisaniu przez uczestników swojego wyznania wiary w oparciu o teksty biblijne.

2. Bóg mówi do mnie:

Jest to czas na podzielenie się każdego uczestnika spotkania tym, co jemu szczególnie Bóg mówi poprzez Słowo danej liturgii.

3. Nasza odpowiedź na Słowo Boże:

Odpowiedź modlitwy

- sięgnięcie do tekstów Liturgii danej niedzieli, by znaleźć w nich odzwierciedlenie Liturgii Słowa
- dobrana do tematu Liturgii tajemnica różańca odmawiana z dopowiedzeniami
- modlitwa spontaniczna bądź Liturgią Godzin (o ile nie pojawiła się wcześniej). Należy pomodlić się w intencji członków służby liturgicznej, którzy podejmują posługę

Odpowiedź służby:

- dobór śpiewów
- sformułowanie wezwań modlitwy wiernych jako odpowiedź na Słowo Boże
- komentarz liturgiczny
- odpowiedni dobór melodii psalmu responsoryjnego
- świadectwo życie - odpowiednie zastosowanie prawd przeżytych i przyswojonych w kręgu liturgicznym

Forma skrócona:

1. Przygotowanie modlitewne
   
2. Można odmówić modlitwę do Ducha Świętego
   
3. Dzielenie się Ewangelią w oparciu o jedno z czytań - tajemnica różańca
   
4. Ustalenie tematu - następuje odczytanie wszystkich czytań, ustalenie myśli, przewodniej
   
5. Przygotowanie poszczególnych elementów celebracji
   
6. Przygotowuje się komentarze
   
7. Przygotowuje się formularze liturgiczne

1. Każde spotkanie może mieć odniesienie do liturgii. dotyczy to zwłaszcza tych sytuacji, gdy grupa ma przygotować Eucharystię, a jej formacja nie przewiduje kręgu liturgicznego, lub nie ma na to czasu. Wówczas na końcu spotkania animator może wprowadzić w liturgię wszystkich uczestników.
   
2. Gdy nie ma czasu, należy przed samym rozpoczęciem celebracji, zachować chwilę ciszy, aby każdy z uczestników mógł poprzez modlitwę przygotować się do liturgii.
   
3. Gdy grupa jest na odpowiednim poziomie, animator może rozdać wcześniej teksty i każdy z uczestników, może się sam, indywidualnie przygotować do liturgii według schematu podanego wyżej. [^]

Modlitwa powszechna

W Eucharystii pojawiła się już w II w., jak świadczy o tym św. Justyn. Jest to modlitwa całego Kościoła nie tylko kapłana. Mszał rzymski mówi, że wypowiadanie intencji należy do diakona, kantora lub innej osoby, co jednak nie wyklucza modlitwy spontanicznej. Zaleca się jednak ze względu na poprawność by wezwania były wcześniej przygotowana.

Modlitwa powszechna powinna obejmować cały świat. Św. Jan Chryzostom podkreśla, że jeśli chce się zbawić ludzi, trzeba się za nich modlić. Modlitwa powszechna jest aktem liturgicznym kapłaństwa wiernych, gdyż jako ochrzczenii, możemy wołać do Boga: Ojcze, prosząc Go o dary.

Zanim rozpocznie się przygotowanie modlitwy wiernych, należy zapoznać się z Liturgią Słowa, gdyż modlitwa powszechna, ma być odpowiedzią na Boże Słowo.

Modlitwa wiernych ma ukazywać, że zbawcza Ofiara Jezusa dotyka aktualnej rzeczywistości dnia dzisiejszego. W modlitwie tej powinna być zachowana struktura według wskazań Kościoła.

Przy układaniu modlitwy należy pamiętać, aby była to modlitwa prośby i żeby nie włączać do niej modlitwy dziękczynienia, czy uwielbienia. Modlitwa ta uczy nas otwarcia na potrzeby innych.

W modlitwie wiernych nie należy zapominać o możliwości zastosowania innej aklamacji niż wezwanie: Ciebie prosimy. Oprócz niej istnieją również możliwości:

- modlitwy w milczeniu (po każdy wezwaniu chwila milczenia)
- odmówienia dłuższej modlitwy błagalnej np. Wysłuchaj Panie, modlitw Twojego Ludu.
- modlitwy w milczeniu, którą kończy Celebrans krótkim wezwaniem.
- aklamacji: Kyrie eleison, czy też innych

Inna możliwość wykonania modlitwy wiernych, to wezwania wypowiadane przez kantora, po których następuje modlitwa spontaniczna wszystkich członków celebracji, zakończona modlitwą diakona.

Warto wykorzystać możliwości jakie daje nam liturgia, aby samemu ją przeżywać i ułatwiać to innym. Przygotowanie Mszy Świętej, to nie tylko sprawa kapłana, ale każdego uczestnika celebracji. [^]