Agape - czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa w sercach naszych, dzięki której osoba może
odnaleźć się w pełni przez bezinteresowny dar z siebie (KDK 24) dla Boga i bliźnich,
jest najwyższą forma świadectwa i urzeczywistniania się osoby;
dlatego poprzez stałą metanoię, przekreślanie swego egoizmu, naśladowanie
Chrystusowego Krzyża, chce wdrażać się w postawę bezinteresownej służby - diakonii,
służąc na wzór Syna Człowieczego wspólnocie Kościoła oraz wszystkim braciom,
zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym.
X Drogowskaz Nowego Człowieka
SPOTKANIE I
OAZY REKOLEKCYJNE - PODSUMOWANIE
WIDZIEĆ
- Świadectwa posługi wakacyjnej! - jak "ja" posługiwałem?
Pod uwagę można wziąć pytania z podsumowania Moderatorów.
I. Realizacja programu
- wierność programowi
- wymagania ze strony posługującego
- uczestnicy
- uczestnictwo w Dniach Wspólnoty w ciągu roku
II. Hasło roku: Agape...
- Czy i jak wykorzystane materiały z teczki roku?
- Jak dojrzewa w Tobie łaska diakonii?
III. Jedność charyzmatu
- Przejawy łączności z Ojcem święty i Biskupem
- Czy świadectwa odzwierciedlały założenia formacyjne?
IV. Uwagi na temat bazy materialnej
V. Znaki czasu
- Ruch a katechizacja szkolna
- KWC w świadomości członków Ruchu
- stosunek do mediów
- ideał czystości
- wpływ New Age
- muzyka
- zaangażowaniu w sprawy społeczne
VI. Współpraca z innymi Ruchami
VII. Znajomość osoby Założyciela
- Relacje do osób odpowiedzialnych diakonię Oaz rekolekcyjnych -
ks.Jacka, ks. Franciszka.
- Jaka jest świadomość potrzeby Oazy Wielkiej?
- Czy Oaza Wielka daje możliwość przeżycia Kościoła jako wspólnoty?
- Czy staraliśmy się o jedność z innymi Oazami, z Centralą Ruchu?
- W jaki sposób?
- Jaki kształt miały Oazy średnie?
- przygotowanie diakonii wychowawczej
- w czym przejawiał się duch służby i odpowiedzialności?
- czy odbywały się codziennie narady diakonii i jak przebiegały?
- czy były indywidualne rozmowy z uczestnikami
- Realizacja drogi jednego dnia
- modlitwa liturgiczna
- Eucharystia
- Szkoły apostolskie
- Praca w grupach
- Elementy rekreacyjne
OSĄDZIĆ
- Jak w postawie diakonii wychowawczej rekolekcji wakacyjnych jest widoczny
obraz Jezusa i Jego uczniów?
- Czy wszyscy podjęli się służby w charyzmacie Ruchu:
- zasada kolegialności
- zasada pomocniczości
- zasada jedności
DZIAŁAĆ
- Kto mógłby podjąć służbę w diakoni Oaz rekolekcyjnych
- Inne postanowienia
MODLITWA
Modlitwa dziękczynna za dzieło oazy, za Ruch Światło-Życie, za
wielkie rzeczy, których Bóg dokonał w czasie tegorocznych Oaz. Niech myślą
przewodnią będą słowa ks. kardynała Karola Wojtyły
wypowiedziane w Poroninie 20.09.1972 r. na spotkaniu z moderatorami Ruchu
archidiecezji krakowskiej:
Bardzo się cieszę z tego, że ten Ruch zapoczątkował się i że
się z roku na rok coraz pełniej rozwija w znaczeniu ilościowym (..), że ten
Ruch dojrzewa i że utrzymuje wciąż swoją tożsamość, zgodność z pierwotnymi
założeniami, które są wciąż te same, tylko wciąż są bogatsze w realizacji.
Różaniec: Tajemnica Nawiedzenia
SPOTKANIE II
SAMOAKCEPTACJA
Samoakceptacja jest stanem obejmującym całą osobę w
odróżnieniu od samooceny, która obejmuje wybrane cechy i predyspozycje.
Samoakceptacja wyraża się w akceptacji np.:
- swojego wyglądu i swojej płci
- swoich uzdolnień i ich braku
- swojej przeszłości i teraźniejszości
- swoich zranień i przykrych doświadczeń
- swojego charakteru
Brak samoakceptacji objawia się w relacjach z innymi w np.:
- wszelkiego typu zaprzeczeniach i negacjach własnej wartości
- szukaniu akceptacji, zrozumienia, potwierdzenia
- tym, że nie lubię ludzi, którzy posiadają cechy, których siebie nie akceptuję.
Fundamenty samoakceptacji:
- fakt, iż Bóg kocha mnie nieskończenie i osobiście
- fakt, iż jestem osobą jedyną, niepowtarzalną, noszącą w sobie t
aką godność, która jest przewyższona tylko przez godność Boga.
- fakt, że jestem powołany, by stać się arcydziełem mężczyzny lub kobiety
- fakt, że mogę się nim stać, jeśli rozwinę centrum mojego istnienia,
a jest nim zdolność kochania
- fakt, że - patrząc od strony chrześcijańskiej - jestem członkiem
Ciała Chrystusa, synem Bożym, spadkobiercą Jego Królestwa
"Narzędzia" pomocne w dochodzeniu do samoakceptacji:
- akceptacja braku akceptacji i świadomość tego stanu
- odkrywanie dziedzin nieakceptacji i ich źródeł
- przebaczenie i uzdrowienie
- stały spowiednik i kierownik duchowy
- osoba dająca poczucie akceptacji
Schemat akceptacji (akceptacja - A.)
Akceptacja przez osobę znaczącą
Akceptacja przez inne osoby
Akceptacja samego siebie
Akceptacja osoby znaczącej
Akceptacja innych osób
Każdy z nas potrafi akceptować siebie dopiero wtedy, gdy poczuje się
zaakceptowany przez inne osoby. Największe znaczenie mają tu osoby ważne dla nas tzw.
znaczące. Do samoakceptacji konieczna jest akceptacja osoby znaczącej. Najczęściej
tymi osobami są rodzice. W życiu osoby znaczące zmieniają się, co w sytuacji gdy
ktoś nie doświadczył akceptacji ze strony rodziców jest dla niego szansą (Pan Bóg
przekracza zdolności i uwarunkowania naszej natury).
SPOTKANIE III
DIAKONIA DEUTEROKATECHUMENATU
WIDZIEĆ
- Rozpoznanie sytuacji:
- Czy wszyscy są odpowiedzialni za diakonię deuterokatechumenatu?
- Czy wyraźnie widzimy cele, ku którym ona prowadzi?
- Czy jest to droga ku dojrzałości, czy też zaliczanie stopni?
- Czy wszystkie wspólnoty posiadają swoich moderatorów?
- Czy istnieje ciągłość formacji?
- Zjawisko przechodzenia osób pomiędzy wspólnotami w Rzeszowie
- Na ilu poziomach jest realizowana formacja?
- Czy istnieją wspólnoty młodzieży pracującej i studentów?
- Czy jest w parafiach realizowany program formacyjny?
- Czy wszyscy posługują się materiałami Ruchu?
- Czy animatorzy trwają we wspólnocie?
- Uwagi na temat Dni Skupienia!
- Przeżycie Triduum Paschalnego!
- Jak wygląda wymiana doświadczeń pomiędzy parafiami?
- Jak wygląda formacja animatora:
- Namiot Spotkania
- pogłębianie wiedzy religijnej
- czytelnictwo prasy
- Świadectwa
OSĄDZIĆ
Homilia ks. Wojciecha Danielskiego do animatorów Ruchu
Animator to człowiek, który przekazuje nie swoje. Mówi się, że
rozmydla się formacji, jeśli animator nie stawia sobie wymagań. Gdy tak się dzieje, to
ludzi będą traktowali to co przekazuje z przymrużeniem oka. Animator jest człowiekiem
przekazu i to wiernego przekazu. Tak jak lektorowi przekazuje się Słowo Boże, aby Je
wiernie głosił, tak i animator, ma wiernie formułować powierzone wspólnota. Ta
wierność sprowadza się do wierności nauce Kościoła oraz charyzmatowi Ruchu. Zdarza
się jednak, że animator staje się człowiekiem samowolnym, obniża wymagania, z
różnych powodów i w końcu głosi siebie i swoje poglądy na chrześcijaństwo. To jest
nie tylko brak wierności, ale grzech herezji. Święty Paweł napomina swojego ucznia
Tymoteusza, aby "strzegł depozytu". Animator, jest człowiekiem, który sam
otrzymał i teraz tym się dzieli. Nie może też się zatrzymywać nad tym co posiada,
ale powinien nieustannie wzrastać w łasce. Animator jest człowiekiem nawrócenia.
Będzie autentycznym, gdy ciągle będzie stawiał sobie wymagania, gdy będzie się
nieustannie nawracał. Pragnę zwrócić się z apelem do was, abyście nie tylko byli
ludźmi nawrócenia, ale też i ludźmi pokutowania. Trudne przypadki ludzi, mogą
wymagać od nas umartwień. Animator dźwiga krzyż nie tylko na piersiach, ale też
krzyż za drugiego. Animator jest człowiekiem modlitwy. Przed animatorem stawiamy
obowiązek modlitwy rannej i wieczornej, modlitwy diakoni wychowawczej, modlitwy za
grupę. Bywa, że animator, nie tylko nie modli się za grupę, ale nie modli się wcale.
Chrystus, mówi, że jeśli ktoś nie trwa w Nim, ten nie przyniesie dobrego owocu.
Animator jest człowiekiem Eucharystii. Nie może być Msza Święta, dla animatora czymś
nudnym. Nie chodzi żeby był widoczny. Czy ktoś patrzy, czy nie; dla animatora Chrystus
jest jego przyjaciel we Mszy świętej i Namiocie Spotkania. Do Eucharystii będzie
nawiązywał iż Eucharystii czerpał siłę. Animator jest człowiekiem posłuszeństwa,
umiejącym słuchać. Jak wygląda wykonywanie poleceń Moderator. Z czego to wynika, ze
strachu, z poczucia autorytetu, czy też widzimy w tym wolę Bożą. Posłuszeństwo w
duchu soborowym, to współodpowiedzialność, to znaczy, że na mnie można liczyć, że
nie zboczę, nie zaniedbam. Posłuszeństwo animatora znajduje swe odzwierciedlenie w
posłuszeństwie kierownikowi duchowemu. Animator jest człowiekiem systematycznej
spowiedzi. Bywa tak, że coś się poplącze, że wyjdzie stary człowiek. Nie jest to
tragedia. To być może, bo tyle ważnych spraw włożone w młode ręce. Ważne jest, że
człowiek pragnie oczyścić się z grzechu. Odpowiedzialność za grupę uczy
odpowiedzialności za rodzinę i Ojczyznę.
W końcu animator jest człowiekiem jedności. To jest miejsce, gdzie weryfikują się
animatorzy. Wszystko co powiedziałem do was sprowadza się do tego. Jeśli animator nie
ma modlitwy, nie żyje Eucharystią, nie ma posłuszeństwa, brak mu kierownika duchowego,
brak mu ducha pokuty - to ten człowiek jest ciągle starym człowiekiem, ciągle będzie
rozrywał, psuł. Widać to w grzechach języka, czy też w innym postępowaniu.
DZIAŁAĆ
- Jak postępuję jako animator?
- Eucharystia
- Namiot Spotkania
- Nawrócenie
- Posłuszeństwo
- Jedność z Moderatorem
- Duch pokuty
- Nawrócenie i kierownictwo duchowe
świadectwa lub chwila ciszy
- Kto sprawuje opiekę na "niczyimi wspólnotami"
- Kto może podjąć się posługi we wspólnotach, które nie posiadają animatorów.
- Inne sugestie
Modlitwa w intencji osób, które podejmują odpowiedzialność za
formację deuterokatechumenalną.
ODCZYTANIE AKTU KONSTYTUTYWNEGO:
Niepokalana Matko Kościoła zgromadzeni dzisiaj wspominamy
z wdzięcznością Twoją opiekę nad dziełem Oazy Żywego Kościoła.
Wyznajemy, że dzięki Twojej macierzyńskiej miłości pierwsza
Oaza Niepokalanej oddana pod Twoją opiekę rozwinęła się w przedziwny sposób w ruch
Oazy i wywodzący się z niego ruch Światło-Życie.
Wyznajemy, że Twoja postawa bezgranicznego, oblubieńczego oddania
się w miłości Chrystusowi jest źródłem Twojej macierzyńskiej płodności w ludzie
Bożym. Ponieważ jesteś Niepokalaną Oblubienicą Słowa, zwłaszcza w zjednoczeniu z
Nim w szczytowej godzinie na krzyżu, dlatego jesteś Matką wszystkich żyjących, Matką
Kościoła.
W modlitewnym skupieniu analiza powyższego fragmentu oraz dzielenie
się doświadczenie "maryjności" w życiu i posłudze.
|